Kent u het begrip recalcitus voor de psychoanalyse? Nee? Nu kunt u alles te weten komen over de definitie van recalcitus, de oorzaken en gevolgen ervan en het belang ervan voor de psychoanalyse. Bent u nieuwsgierig, lees dan verder!

Wanneer we naar de Freudiaanse metapsychologie verwijzen, is het concept van recalque In "De geschiedenis van de psychoanalytische beweging" stelt de grondlegger van de psychoanalyse, Sigmund Freud, dat "recalcitrantie de fundamentele pijler is waarop het bouwwerk van de psychoanalyse rust".

Wat is recalcitrantie?

Download is een uitdrukking in de psychoanalyse die een proces aanduidt dat impulsen, verlangens of ervaringen die voor het bewustzijn pijnlijk of onaanvaardbaar zouden zijn, naar het onbewuste duwt, met als doel angst of andere interne psychische conflicten te vermijden. Tegelijkertijd probeert deze onderdrukte psychische energie zich op een andere manier uit te drukken: bijvoorbeeld door fobieën of obsessieve angsten.

De verdringing kan dan neurotische symptomen of problematisch geacht gedrag voortbrengen, omdat de verdrongen inhoud het subject blijft beïnvloeden zonder dat hij het bewust weet. Het psychoanalytische werk in de kliniek zal erin bestaan de dialoog met de patiënt te bevorderen, zodat mogelijke onbewuste ervaringen en gedragspatronen aan het licht komen. Door bewustwording kan deDe onderworpen patiënt zal in staat zijn dit uit te werken en de opgewekte psychische beroering te elimineren of te minimaliseren.

Wij kunnen als volgt denken betekenis van recalcitus in de psychoanalyse :

• A traumatische ervaring of een waarneming die het ego tegenwerkt om voor zichzelf te accepteren... Dit is de verdringing: een initieel object dat potentieel pijnlijk is voor de menselijke psyche wordt verdrongen, dat wil zeggen, het wordt onbewuste .
• Dit is voor voorkomen dat het bewustzijn die pijn tegenkomt Dit is om te voorkomen dat in het heden het aanvankelijke ongemak zoals het zich voordeed opnieuw wordt beleefd; dan maakt het bewustzijn zich los van het aanvankelijke object.

Maar deze psychische energie die zich in het onbewuste bevindt, wordt niet ongedaan gemaakt. Zij zoekt ongewone manieren om te "ontsnappen" en aan de oppervlakte te komen. En zij doet dit door middel van associaties waarvan het subject zich niet bewust is. Dit zal al een nieuwe fase van dit proces zijn, die we zullen zien als een terugkeer van het verdrongene.

Wat is de terugkeer van het onderdrukte?

• De verdrongen inhoud blijft niet rustig onderdrukt. Hij keert indirect terug in het psychische leven, door middel van psychische en somatische associaties, dat wil zeggen, hij kan het psychische leven beïnvloeden en ook lichamelijke uitingen hebben (zoals bij hysterie).
• Deze "energie" vindt een alternatieve vertegenwoordiger (object) om zichtbaar of bewust te worden: de psychische symptomen (zoals fobieën, hysterieën, obsessies, enz.) zijn de vorm die voor het subject het meeste ongemak oplevert, hoewel deze transformaties zich ook kunnen manifesteren als dromen, dwaalsporen en chystes.
• Wat waarneembaar is (bewust) heet manifeste inhoud, dat is het deel van de recalcitrant dat terugkeert. Daarom zegt men dat er een terugkeer van de onderdrukten. Bijvoorbeeld een symptoom dat de proefpersoon waarneemt, of als een droom die hij rapporteert.
• Wat in het onbewuste is verdrongen, heet... latente inhoud .

Hoe breng je een recalcitrant tot bewustzijn?

Om te begrijpen wat psychoanalyse is en de behandelingsvorm ervan, is het belangrijk te beseffen dat:

• O bewuste manifeste inhoud die zich manifesteert als een symptoom is het resultaat van een latente inhoud die onbewust is.
• Het ongemak overwinnen begrijp deze potentieel onbewuste mechanismen en uitgebreide Alleen op die manier is het mogelijk naar een toestand van "genezing" of "verbetering" toe te werken.
• Alleen is het subject in de regel niet in staat naar zichzelf te kijken en het verband waar te nemen dat bestaat tussen de manifeste (waarneembare) inhoud en de latente (onbewuste) inhoud.
• Vandaar het belang van de psychoanalyse en de psychoanalyticus. Met behulp van de vrije associatiemethode De psychoanalyticus en de analysant stellen hypotheses op om het psychische systeem te begrijpen en de tekenen van het onbewuste te doorgronden, uitgaande van de informatie die de proefpersoon-analist in de kliniek inbrengt.

Het begrip "regeling" begrijpen

Hoewel de term "recalque" in het Duits nauwkeurig wordt omschreven, vindt hij terminologische variaties in andere talen: in het Frans "refoulement", in het Engels "repression", in het Spaans "represión", en in het Portugees heeft hij drie vertalingen, namelijk "repression", "recalque" en "recalcamento".

Lees ook: De geest is verbazingwekkend: 5 ontdekkingen uit de wetenschap

In het Vocabulaire van de psychoanalyse van Jean Laplanche en J-B Pontalis kiezen de auteurs voor de termen "repressie" en "recalcitrantie". Als we de termen "repressie" en "recalcitrantie" gebruiken, zien we dat het eerste verwijst naar een actie die van buitenaf op iemand wordt uitgeoefend, terwijl het tweede verwijst naar een proces dat eigen is aan het individu en in gang wordt gezet doorzelf.

Op deze manier zijn "repressie of recalcitrantie" de termen die het dichtst bij de betekenis staan die Freud in zijn werk gebruikt. Niettegenstaande deze opmerking moet worden benadrukt dat het begrip repressie niet voorbijgaat aan de externe gebeurtenissen die het individu ervaart. In dit geval worden deze aspecten vertegenwoordigd door censuur en de wet.

Concept van recalcitrantie in de geschiedenis van het denken

Vanuit historisch perspectief was Johann Friedrich Herbart degene die de door Freud gebruikte term recalcitrantie het meest benaderde. Uitgaande van Leibniz komt Herbart via Kant bij Freud terecht. Voor Herbart is "de voorstelling, verworven door de zintuigen, en als constituerend element van het zieleleven".

Het conflict tussen de voorstellingen was voor Herbart het grondbeginsel van de psychische dynamiek". Om de overeenkomsten tussen dit begrip en de door Freud gebruikte term af te bakenen, moet worden gewezen op het feit dat "de voorstellingen die door het effect van de repressie onbewust werden gemaakt, niet werden vernietigd of hun kracht werd verminderd. Maar terwijl ze onbewust waren, bleven ze vechten...om bewust te worden".

Nog steeds vanuit historisch perspectief, in zijn belangrijke geschriften, vermeldt Freud zelf enkele feiten over de door hem verkondigde Recalcitrantietheorie. Volgens hem zou de theorie overeenkomen met een totale nieuwigheid, omdat zij tot dan toe niet was verschenen in de theorieën over het zielenleven.

Recalcitrantie in het Freudiaanse werk

Hoewel zij punten van overeenkomst vertonen, is het belangrijk erop te wijzen dat de theorieën niet als eenduidig kunnen worden beschouwd, aangezien Herbart niet, zoals Freud, de prestatie heeft geleverd om aan de recalcitrantie de splitsing van het psychisme in twee verschillende instanties toe te schrijven, namelijk in het Bewuste en het Voorbewuste Systeem. Op dezelfde manier heeft Herbart ook geen theorie van het Onbewuste geformuleerd, omdat hij vasthield aanbeperkt tot een psychologie van het bewustzijn.

Hoewel de Duitse term "Verdrängung" al sinds de eerste geschriften van Sigmund Freud bestaat, begint de weerbarstigheid pas op een later moment vorm te krijgen en krijgt zij pas relevantie vanaf het moment dat Sigmund Freud wordt geconfronteerd met het verschijnsel verzet.

Hoe en waarom bestaat er lekkage?

Voor Freud is verzet een extern teken van verdediging, met als doel hou het bedreigende idee uit je bewustzijn... .

Ik wil informatie om me in te schrijven voor de cursus Psychoanalyse .

Bovendien moet worden opgemerkt dat de afweer door het "ik" wordt uitgeoefend over één of een reeks voorstellingen die gevoelens van schaamte en pijn zouden opwekken. Het is bekend dat de term afweer oorspronkelijk werd gebruikt om een bescherming aan te duiden tegen een prikkeling afkomstig van een interne bron (impulsen).

In zijn geschriften van 1915 vraagt Freud: "Waarom zou een pulserende beweging het slachtoffer zijn van zo'n lot (recalcitrantie)?" Dit gebeurt omdat de weg naar de bevrediging van deze drift uiteindelijk meer ongenoegen dan genot kan opleveren. Het is altijd nodig om bij de bevrediging van een drift rekening te houden met de "economie" die in het proces aanwezig is.

Want een bevrediging die in één opzicht plezier verschaft, kan in een ander opzicht groot ongenoegen betekenen. Vanaf dat moment wordt de "voorwaarde voor de verdringing" geschapen. Om dit psychische verschijnsel te laten plaatsvinden, is het noodzakelijk dat de kracht van het ongenoegen groter is dan die van de bevrediging.

Conclusie

Tot slot mag niet worden vergeten dat de recalcitrant verhindert de overgang van beeld naar woord... Met andere woorden, het is alsof de recalcitrante ervaring of idee geen duidelijk gezicht heeft in het onbewuste, wat ongemak veroorzaakt. Met andere woorden, wat de recalcitrante doet is niet het onbewuste elimineren, maar integendeel, het opereert de constitutie ervan en dit onbewuste, deels gevormd door de recalcitrante. En dus,blijft aandringen in de zin van het mogelijk maken van een bevrediging van de drang.

Wilt u uw kennis van deze therapeutische techniek verdiepen? Schrijf u dan nu in voor onze 100% online cursus Klinische Psychoanalyse, waarmee u kunt oefenen en uw zelfkennis kunt uitbreiden!