Jacques Lacan (1901-1981) was een groot psychoanalyticus en wordt beschouwd als een van de belangrijkste interpretatoren van Sigmund Freud. Zijn werk wordt beschouwd als complex om te begrijpen. Hij stichtte zijn eigen psychoanalytische stroming: de lacaniaanse psychoanalyse.

De psychoanalyse van Lacan: een synthese

Lacan presenteerde invocaties in de psychoanalyse, zowel vanuit theoretisch als praktisch oogpunt. Volgens Lacan kent de psychoanalyse slechts één mogelijke interpretatie, namelijk de linguïstische.

In de psychoanalyse wordt het onbewuste beschouwd als de bron van pathologische verschijnselen. Daarom is het, zoals ook door andere psychoanalytici wordt bepleit, een taak de wetten te ontdekken waardoor het onbewuste wordt beheerst. Wetten die worden ontdekt door de manifestaties van het onbewuste, en zo kan men deze pathologieën behandelen.

De lacaniaanse psychoanalyse vormt een systeem van denken dat verschillende wijzigingen ten opzichte van de door Freud voorgestelde doctrine en kliniek bevorderde. Lacan creëerde nieuwe concepten, naast zijn eigen analysetechniek. Zijn gedifferentieerde techniek kwam voort uit een andere analysemethode van het werk van Freud. In vergelijking met andere psychoanalytici wiens theorieënafwijkt van zijn voorganger.

Jacques Lacan wordt beschouwd als de enige van Freuds grote uitleggers die letterlijk terug wilde naar zijn teksten en zijn leer. Dat wil zeggen dat Lacan hem niet alleen bestudeerde met de bedoeling zijn leer te overtreffen of te behouden.

Op die manier werd zijn theorie een soort omgekeerde revolutie, als ware het een orthodoxe vervanging van de door Freud voorgestane leer. Een factor waarmee rekening moet worden gehouden is dat niet bekend is of Lacan en Freud elkaar persoonlijk hebben ontmoet.

De complexiteit van Lacans werk

Veel geleerden vinden het werk van Lacan complex en moeilijk te begrijpen. Maar omdat zijn werk gebaseerd is op het werk van Freud, vergemakkelijkt of begeleidt dit de bestudering ervan. Daarom is het belangrijk het werk van Freud te begrijpen om het werk van Lacan te kunnen begrijpen.

Een van de redenen waarom het werk van Lacan moeilijk te begrijpen is, is zijn eigen manier van schrijven. Hij schrijft op een manier die niet tot een duidelijk omschreven standpunt leidt. Door zijn doorgaans gehanteerde schrijfstijl onderscheidt zijn werk zich uiteindelijk van dat van Freud.

Hierbinnen komen tegenstrijdigheden veelvuldig voor in het werk van Lacan. Hij beweerde dat zijn werk een terugkeer voorstelde naar het werk van Freud, als in een hervattingsbeweging. Toch was hij bijvoorbeeld duidelijk gekant tegen de naturalistische wetenschap die Freud voorstelde.

Voor Lacan had de psychoanalyse slechts één mogelijke interpretatie, namelijk de linguïstische. Binnen deze opvatting zei hij dat het onbewuste de structuur van een taal had. Deze uitdrukking werd zeer bekend in zijn werk.

Jacques Lacan was, behalve psychoanalyticus, ook literair criticus, structuralist, filosoof, taalkundige, semioticus en analyticus. Al deze gebieden kwamen uiteindelijk samen en werden weerspiegeld in zijn werk, evenals in zijn manier van interpreteren en in de manier waarop hij zijn psychoanalytische theorieën beschreef. Dit alles draagt bij tot de complexiteit van het begrijpen van zijn werk.

Kenmerken van Lacan's psychoanalytische werk

Enkele belangrijke factoren of kenmerken moeten in aanmerking worden genomen om het werk van Jacques Lacan Allereerst moeten we bedenken dat Lacan in het onbewuste geloofde. Een andere factor is dat hij een enorme belangstelling voor taal had. Bovendien kan zijn werk eenvoudig en helder lijken en tegelijkertijd complex en duister zijn.

Freud creëerde een raamwerk voor het begrijpen van de geest, gebaseerd op drie elementen: het id, het ego en het superego. Lacan stelde zijn trilogie op, met het imaginaire, het symbolische en soms het reële als elementen.

Door te stellen dat de infantiele wereld de basis is voor de vorming van de volwassen identiteit, sluit Lacan zich aan bij de Freudiaanse theorie. Voor Lacan echter worden de fantasieën en de agressie die aanwezig zijn in het infantiele bewustzijn vermengd tot het individu, via de taal.

Volgens de theorie van Lacan leven we niet in een wereld van werkelijkheden. Onze wereld bestaat uit symbolen en betekenaars. De betekenaar is iets dat iets anders voorstelt.

Lacan stelt niet alleen dat het onbewuste als een taal is, maar ook dat het onbewuste vóór de taal niet bestaat voor het individu. Pas wanneer het kind een taal verwerft, wordt het een menselijk subject, dat wil zeggen, wanneer het deel gaat uitmaken van de sociale wereld.

Ik wil informatie om me in te schrijven voor de cursus Psychoanalyse .

Lees ook: Reflecterende blik op de zin "Wij zijn geen meester in ons eigen huis"

Verschillen tussen het werk van Freud en Lacan

Het denken van Lacan introduceerde de fenomenologie bij de theorie van Freud, gebaseerd op Duitse filosofen als Hegel, Husserl en Heidegger. Lacan introduceerde zo de psychoanalyse bij de filosofie.

Een ander kenmerk dat in het werk van Lacan naar voren komt, en dat hem onderscheidt van Freud en zijn voornaamste volgelingen, is iets dat hij "De Spiegelfase" noemt. In deze theorie bevindt de baby zich in een eerste moment in een ongeordende fase, zonder te weten waar zijn fysieke en emotionele grenzen liggen. Plotseling ontdekt hij een beeld van zichzelf als een compleet wezen, een samenhangend en wonderbaarlijk wezen. Vanuit dezeAls hij zichzelf in de spiegel ziet, herkent of verbeeldt hij zich als een samenhangend wezen.

Met betrekking tot dromen, een onderwerp dat veel besproken is in het werk van Freud, beweerde Freud dat dromen op een bepaalde manier de verwezenlijking van een verlangen vertegenwoordigen. Lacan, daarentegen, was van mening dat het verlangen van een droom een soort voorstelling van het "andere" van een dromer zou zijn, en niet een manier om de dromer te verontschuldigen. Voor hem zou het verlangen dus het verlangen van dit "andere" zijn. En de werkelijkheid is alleen voor degenen die nietkan de droom ondersteunen.

In de analyse gaf Jacques Lacan er de voorkeur aan dat er niet werd ingegrepen in het discours van de patiënt, dat wil zeggen dat hij dit discours liet stromen zodat de persoon zelf in de analyse zijn eigen vragen kon ontdekken, want door in te grijpen in het discours zou de analyticus het kunnen besmetten met zijn betekenaars, met zijn interpretaties.

Zo zien we dat Lacan, ondanks het feit dat hij in eerste instantie verklaarde de theorieën van Freud over te nemen, uiteindelijk verder gaat dan het werk van zijn voorganger en dat zijn werk dus op veel momenten differentieert en vooruitgaat ten opzichte van de Freudiaanse studies.