در این متن به مفاهیم دستگاه روانی می پردازیم. ما در حال حاضر بر تعریف فروید از مفهوم تمرکز خواهیم کرد.

دستگاه روانی برای فروید

مفهوم فرویدی دستگاه روانی سازمان روانی را مشخص می کند که به نمونه هایی تقسیم می شود. این نمونه ها - یا سیستم ها - به هم مرتبط هستند، اما عملکردهای متفاوتی دارند. فروید از این مفهوم دو مدل ارائه کرد: تقسیم توپوگرافیک و تقسیم ساختاری ذهن.

برای درک بهتر مفهوم می‌توان به نویسندگان دیگر، مفسران فروید، متوسل شد. به گفته لاپلانش، مفهوم فروید از دستگاه روانی بیانی است که ویژگی هایی را که نظریه فرویدی به روان نسبت می دهد برجسته می کند. این ویژگی‌ها توانایی آن در انتقال یا تبدیل انرژی معین و تمایز آن به نمونه‌ها یا سیستم‌ها خواهد بود.

لاپلانش همچنین بیان می‌کند که وقتی به مسئله دستگاه روانی اشاره می‌کند، فروید یک ایده سازمانی را پیشنهاد می‌کند. اما با وجود اینکه به آرایش درونی اجزای ذهنی می پردازد و با وجود اینکه به ارتباط بین یک کارکرد معین و یک مکان روانی خاص می پردازد، به آن محدود نمی شود. فروید همچنین به وجود نظم زمانی در این بخش‌ها و عملکردها اشاره می‌کند.

با این مهم درک این نکته مهم است که تقسیم‌بندی‌های ذهنی که فروید نشان می‌دهد ویژگی یک تقسیم‌بندی تشریحی را ندارد. هیچ بخش در مغز وجود نداردثابت و به خوبی مشخص شده است همانطور که توسط نظریه های محلی سازی مغز نشان داده شده است. آنچه فروید عمدتاً نشان می‌دهد این است که برانگیختگی‌ها از نظم خاصی پیروی می‌کنند و این نظم مربوط به سیستم‌های دستگاه روانی است. در متن هایی که قبلا پست کردم، ذهن انسان فقط توسط بخش آگاه آن شکل نمی گیرد. ناخودآگاه او، از نظر فروید، در شکل گیری شخصیت، از جمله، تعیین کننده تر خواهد بود. از این نظر، زندگی روانی را می توان با توجه به درجه هوشیاری فرد در رابطه با پدیده سنجید.

در صورتی که به خاطر نمی آورید یا درک نکرده اید که سطوح خودآگاه، پیش آگاه و ناخودآگاه در چه سطحی هستند. ذهن انسان، در اینجا خلاصه ای کوتاه آمده است:

• آگاهی مربوط به پدیده هایی است که ما از آنها آگاه هستیم، آنهایی که می توانیم از طریق عقل به آنها فکر کنیم، آنها که وجود فعلی آنها برای ما روشن است.
• پیش‌آگاه محیط آن پدیده‌هایی است که در لحظه‌ای معین «در صورت ما» نیستند، اما برای عقل ما غیرقابل دسترس نیستند. پدیده‌های پیش‌آگاه آن‌هایی هستند که در شرف رسیدن به آگاهی هستند و به سطح خودآگاه منتقل می‌شوند.
• ناخودآگاه زمین پدیده‌های مبهم است. ترس ها، امیال، تکانه ها... هر چیزی که ذهن از آن اجتناب می کند تا رنج نکشد، در ناخودآگاه ساکن است. ما فقط به این پدیده ها دسترسی داریماز طریق لغزش ها، رویاها یا تجزیه و تحلیل روانکاوانه.

در نهایت، مهم است که بفهمیم بین این سه حوزه سیالیت خاصی وجود دارد: یک محتوا می تواند آگاهانه شود، همانطور که می تواند برای ناخودآگاهی بیرون رانده شود. .

برای توضیح عمیق‌تر در مورد اینکه خودآگاه، پیش‌آگاه و ناخودآگاه چیست، اینجا را کلیک کنید.

ما قبلاً متنی را منتشر کرده‌ایم که به تقسیم‌بندی Id، Ego و Superego می‌پردازد. . برای تکمیل توضیح اینکه دستگاه روانی برای فروید چه خواهد بود، این سه سطح را با سطوح خودآگاه، پیش آگاهی و ناخودآگاه مرتبط می کنیم. بنابراین، اگر متن قبلی را نخوانده اید، توصیه می کنم مطالعه کنید.

بازگشت - Id، Ego و Superego

نویسندگان هال، لیندزی و کمپبل، به پیروی از سنت فرویدی، اشاره می کنند. که شخصیت از این سه سیستم تشکیل شده است: Id، Ego و Superego. شناسه، بخش بیولوژیکی، سیستم اصلی شخصیت خواهد بود. من و سوپرایگو از آن نشأت می گرفت.

حتی فروید Id را «واقعیت واقعی روانی» نامید. این به این دلیل است که نشان دهنده تجربه ذهنی فردی است، دنیای درونی که قوانین و تحمیل های واقعیت عینی را نمی شناسد. شناسه توسط اصل لذت اداره می شود. به زودی متن خاصی برای پرداختن به این مفهوم خواهیم داشت. در حال حاضر، فقط درک کنید که هدف شما همیشه ارضای درایوها، کاهش تنش است.

ID

نه تنها بازنمایی‌های ناخودآگاه در شناسه حک می‌شوند، بلکه بازنمایی‌های ذاتی، به صورت فیلوژنتیکی منتقل می‌شوند و به گونه‌ی انسان تعلق دارند.

EGO

Ego به نوبه خود دارای عملکرد تحقق خواسته های id. اما برای ارضای آنها، باید آنها را با واقعیت، قوانین اجتماعی و خواسته های سوپرایگو تطبیق دهید. در حالی که Id توسط اصل لذت هدایت می شود، ایگو از اصل واقعیت پیروی می کند (که به زودی توضیح خواهیم داد).

SUPEREGO

SuPEREgo را می توان اساساً به عنوان شاخه ای از اخلاق، گناه و خودسانسوری درک کرد.

در ادامه می توان گفت که من (من) از شناسه، اما این از فرآیند تمایز ناشی می شود. پس یک فرد از یک «آن» روانی تشکیل شده است، شناسه ای که ناشناخته و ناخودآگاه است. بر روی این شناسه و از آن، در سطح، من (ایگو) تشکیل می شود. بنابراین من (من) از Id می آید، اما فقط می تواند قابل مشاهده باشد زیرا از تأثیر دنیای بیرونی عبور می کند. این تأثیر از طریق سیستم های پیش آگاه و ناخودآگاه رخ می دهد.

من اطلاعاتی را برای ثبت نام در دوره روانکاوی می خواهم .

O من یک علامت گذاری می کنم حدی که بین درون و بیرون وجود دارد که با محدودیت های بدن فیزیکی مشخص می شود. «خود» از احساسات بدنی که منشأ اصلی آن سطح بدن است به دست می‌آید. مطابقفروید آن را به عنوان سطح دستگاه ذهنی در نظر گرفت.

Superego، در نهایت، نمونه ای است که چندین کارکرد را بر عهده دارد. آنها عبارتند از: خود نظاره گر، وجدان اخلاقی و پشتوانه آرمان ها. او مانند بخش جدا شده ای از ایگو خواهد بود که بر او هوشیاری می کند. به همین دلیل است که بعد آزار و اذیت آن توسط فروید بسیار برجسته شده است.

نتیجه گیری

هدف این توضیح مفصل نشان دادن این است که مفهوم دستگاه روانی در فروید مجموعه ای از تمام بخش های ذهن انسان را مشخص می کند: خودآگاه، ناخودآگاه و پیش آگاه؛ Id، Ego و Superego. مجموع این سیستم ها، که به صورت یکپارچه در ترکیب افراد کار می کنند، همان چیزی است که فروید آن را دستگاه روانی یا به سادگی روان می نامد.

(اعتبارات تصویر برجسته: //www.emaze.com /@AOTZZWQI/ A-Mind—Psychology)