Por Sigmund Freud, introjekcio indikas procezon per kiu la egoo, submetita al la plezurprincipo, trapasas ĝin, sin identigas kiel esti mem, kio estas bona (dum, per projekcio, ĝi forĵetas sin eĉ la malbonan), tiel modifante la limon inter si kaj la ekstera mondo. Ĝi estas nocio simila al tiuj de aliĝo kaj identigo.

Komprenado de Introjekcio

Kun Melanie Klein, ĉi tiu procezo, aldonita al tiu de projekcio, implikas objektojn kaj ludas grandan rolon en la koncepto de traktado. Por Lacan, introjekcio. ĝi koncernas nur la signifojn kaj li aliras ĝin kadre de la rilatoj de la subjekto kun la Alia per la dialektiko de fremdiĝo-disigo kaj simbola identigo.

Krome la terminon introjekcio estis enkondukita de Sándor Ferenczi ( Transfer and Introjection, 1909) kie li indikas, kontraŭe al la projekcio de la paranojulo, kiu "forpelas el sia egoo la tendencojn, kiuj fariĝis malagrablaj", la sintenon de la neŭrozulo, kiu "serĉas la solvon alportante al sia egoo". la maksimuman eksteran mondon kiel eble, igante ĝin objekto de senkonsciaj fantazioj." Analizante Introjekcion laŭ Freud, kie li prenas ĉi tiun terminon en Drives and Their Destinations, de 1915, unue montrante, ke stiradoj estas orientitaj laŭ tri opozicioj: interna ekstera plezuro-malplezuro agado-pasiveco Tiuj polarecoj tre kuntiriĝas.reciproke signifa.

En la komenco, la subjekto koincidas kun la agrabla, la ekstera mondo kun la indiferenta. Ĉi tiu egoo komence estas kvalifikita de Freud kiel vera egoo. Tamen, for de esti submetita al la realeca principo, ĝi estas egoo zorganta nur pri ĝuado. Tiel, kio ne koncernas plezuron, ne interesas ĝin. Sed, diras Freud, li do havas bonan objektivan kriterion por distingi internon kaj eksteron, por kio ĝi povas esti konsiderata reala.

Introjekcio kaj plezuro

Poste, la limo inter interno kaj ekstero estos. esti modifita kaj fariĝi malpli reala. Fakte, sub la regado de la plezurprincipo kaj per la mekanismo de introjekcio, “la egoo ricevas en si la prezentitajn objektojn, tiom kiom ili estas fontoj de plezuro, introjekcias ilin […], kaj forĵetas ekster si tion, kio por ĝi fariĝas en si. la profundon de la koro objekto de malŝato. ” Tiel, la vera memo komence “ŝanĝiĝis en purigitan plezuran memon, kiu metas la kriterion de plezuro super ĉiuj aliaj”. Se la egoo (la interno). ) restas ligita al plezuro, la ekstera mondo nun estas konfuzita kun malplezuro kaj ne plu kun indiferento.

Pro tio, la nova objekto (la parto, kiu ne estas enkorpigita en la egoo) kunfandiĝas kun la fremdulo kaj la malamis. Introjekcio, laŭ Jacques Lacan, En La Kvar Fundamentaj Konceptoj de Psikanalizo (1964), komprenas la purigitan memplezuron de Freud kiel tio, kio, en la mem-reala, kontentiĝas pri la objekto, fariĝas la spegula bildo de tiu objekto.

Rilate la malplaĉon, el kiu la ne-egoo konsistiĝos, ĝi estas la alia parto de la primitiva real-egoo, la unu kiu, kiaj ajn la intencoj de la objekto, ĝi sentas ĝenita en sia trankvilo (la plezurprincipo estas tiu de malplej streĉiteco). Tiu ĉi perturbita parto fariĝas malamika al la egoo, kiel fremdulo, sed daŭras ene de ĝi sen ke la homeostatika funkciado de la plezurprincipo iam povu ĝin resorbi.

Lacan kaj Introjekcio

Lacan anstataŭigas introjekcion en la dialektiko de la rilatoj de la subjekto kun la Alia per sia fundamenta malsimetrio. Tio, kio estas introjekciita, estas ĉiam spuro de la Alia, signifanto, kiu, dum ekaperi la subjekton, reduktas lin al esti ĝuste tiu ĉi signifanto. La rilato de la subjekto kun la Alia estas do ĉiam markita per perdo. Jen kion Lacan nomas fremdiĝo. Ĝi estas ĉiam perdita elekto inter signifo kaj estaĵo.

Efektive, se la subjekto aperas kiel signifo, ĝi kostas malaperi sub la signifanto, kiu reprezentas lin. Lia est-signifo tiel falas. en la absurdon kaj ĝi konsistigos la senkonscion pro unu el la identigoj de la subjekto. La introjekcio de signifanto estas do akompanata de malapero de la subjekto.

Sed tio revenas danke al tio, kion Lacan nomas disiĝo. Estas via propra perdo, ke lasubjekto proponos kiel respondon al la foresto de signifanto en la Alia por indiki sian estaĵon. Tiu ĉi perdo realigas la subjekto en formo de objektoj kun unuo, objektoj apartigeblaj de la korpo (demamigita brusto, feko lasita por purigado, la rigardo, la voĉo).

Konkludo.

Ni vidas do, ke introjekcio ne povas klarigi nur surbaze de la plezurprincipo, ĉar, malproksime de la unueco de nur objektoj favoraj al plezuro, ĝi estas rekonita ĝuste kiel unueco, en kiu ĝi turniĝas ĉirkaŭ tiuj. objektoj.

En kiuj, finfine, ĝi povas esti senutila. Introjekcio, tiom kiom ĝi koncernas la fundamenton de ĉia konduto rilate al la alia, tiel montras al ni la fiaskon de etiko, kiu situus en la sola registro de la utila kiel pura plezuro kaj la simpla.

Ĉi tiu artikolo estis verkita de Michael Sousa( [retpoŝto protektita] ). Li havas MBA en Strategia Administrado de FEA-RP USP, akademia grado en Komputado kaj specialisto en Administrado de Procezoj kaj Ses Sigma. Havas etendon en Aplikata Statistiko de Ibmec kaj en Kostadministrado de PUC-RS. Kapitulacante al sia intereso pri freŭdaj teorioj, li diplomiĝis pri Psikanalizo ĉe la Instituto Brasileiro de Psicanálise Clínica.