Om beter te begrijpen wat het onbewuste volgens Freud is, is het nodig om op een duidelijke en tegelijkertijd vereenvoudigde manier de definitie van wat in de psychoanalyse het psychisch apparaat wordt genoemd in beeld te brengen.

Met betrekking tot onze psyche¹ of zieleleven zijn twee dingen bekend: het encephalon is dat deel van het lichaam dat ons centrale zenuwstelsel vormt en het centrum van al onze handelingen en reacties, geassocieerd met zijn bijlagen, zenuwen en pezen, en onze bewuste handelingen, dat wil zeggen datgene wat wij oefenen en kunnen definiëren en herkennen en binnen ons onmiddellijke bereik liggen.

Alles daartussen is ons onbekend. Het naast elkaar bestaan van de verschillende systemen die de psychisch apparaat moet niet worden opgevat in de anatomische betekenis die een theorie van de lokalisaties in de hersenen eraan zou toekennen. Het impliceert alleen dat de excitaties een volgorde moeten volgen is de plaats van de verschillende systemen (LAPLANCHE, 2001).

Het psychische apparaat

O psychisch apparaat Voor Sigmund Freud zou het psychisch apparaat of apparaat een psychische organisatie zijn, verdeeld in onderling verbonden psychische instanties, die topografisch en structureel zijn.

Freud vat het psychisme op als een apparaat dat in staat is een bepaalde energie te transformeren en door te geven. Het psychisch apparaat zou de uitdrukking zijn die bepaalde kenmerken benadrukt die de Freudiaanse theorie aan het psychisme toekent: zijn vermogen om een bepaalde energie door te geven en te transformeren en zijn differentiatie in systemen of instanties (LAPLANCHE, 2001).

Freud veronderstelt een principe van regulering van het psychische apparaat, genaamd Principe van Neuronische Traagheid, waarbij de neuronen de neiging hebben om zich volledig te ontladen in de hoeveelheid die zij ontvangen, en daarbij ontladingsbarrières vormen die weerstand bieden tegen totale ontlading.

Het psychisch apparaat heeft dus geen ontologische werkelijkheid; het is een verklaringsmodel dat niet uitgaat van enige denotatieve betekenis van de werkelijkheid.

Als neuroloog was Freud een kenner van neuronen, en hij gaf ze een definitie die samenviel met latere definities, waardoor hij een van de pioniers was in anatomische definities van het centrale zenuwstelsel.

De theorie van het onbewuste

O onbewuste Het is bekend dat het onbewuste bestaat, maar de plaats ervan kan niet worden bepaald, het is bekend dat het zich bevindt in een of andere zetel van het psychisch apparaat, maar de precieze plaats ervan is niet bekend, zelfs omdat het iets is dat boven de anatomische grens ligt.

De definities van het onbewuste zijn een manier om te begrijpen waar de psychoanalyse over gaat en waar zij over spreekt. De duidelijkste definities zijn: Psychisch complex van een praktisch ondoorgrondelijke, mysterieuze, obscure aard, waaruit passies, angst, creativiteit en het leven en de dood zelf zouden voortkomen².

De ijsberg metafoor

Onze geest is als het topje van een ijsberg. Het ondergedompelde deel zou dan het onbewuste zijn. Het onbewuste zou een diepere en onpeilbare sfeer zijn met zelfs onbereikbare niveaus³. Het onbewuste was voor Freud de plaats die niet beschikbaar is voor het onderwerp Het is dus onmogelijk om het uit te buiten.

Bij het vormen van het concept van het onbewuste baseerde Freud zich op zijn klinische ervaring en vatte het onbewuste op als een vergaarbak van verdrongen traumatische herinneringen, een reservoir van impulsen die een bron van angst zijn, omdat ze ethisch en sociaal onaanvaardbaar zijn.

Om het begrip van wat het onbewuste zou zijn te vergemakkelijken, gebruikte Freud het beeld van een ijsberg, waarbij het zichtbare en kleinere, oppervlakkige topje het bewuste deel is, toegankelijk voor het subject, onderzoekbaar, en het ondergedompelde deel, niet toegankelijk, en bij veronderstelling groter, het onbewuste. Dit zijn alle inhouden die zich niet in het bewustzijn bevinden. Ze zijn niet tastbaar of toegankelijk voor het subject.

Recalcitrante processen

In het onbewuste bevinden zich recalcitrante krachten die worstelen om over te gaan naar het bewustzijn, maar worden tegengehouden door een repressief middel Men kan stellen dat de neurotische symptomen, de dromen, de mislukte handelingen en de chistes vormen zijn van het kennen van het onbewuste, zij zijn vormen van zijn manifestatie, daarom zijn het vrije spreken in het analytische proces en het luisteren van de analyticus de enige manieren van de psychoanalytische regel om het onbewuste van het subject te kennen.

Het onbewuste bepaalt een groot deel van ons gedrag, ook al weten we dat er aspecten van zijn werking zijn waarvan we ons niet bewust zijn. In de definitie van Freud vinden we 3 fundamentele structuren in het begrip van het subject en zijn onbewuste: het Id, het Ego en het Superego.

Ego, Id en Superego

• O Id is de instantie waaruit het "ik" voortkomt, dat geleid wordt door het genotsprincipe, de libido.
• Al de Ego is het deel dat geleid wordt door een realiteitsbeginsel.
• En de Superego is een "verantwoordelijke" instantie, die censureert, verbiedt, de regel dicteert aan het onderwerp.

Opmerkelijk is dat voor Lacan het onbewuste gestructureerd is als een taal.

Ik wil informatie om me in te schrijven voor de cursus Psychoanalyse .

Bibliografische verwijzingen: Garcia-Roza, Luiz Alfredo, 1936. Freud e o inconsciente. 24.ed. - Rio de Janeiro: Jorge Zahar Ed., 2009. ¹ Freud, Sigmund. Georganiseerd door Tavares, Pedro Heliodor; Morais, Maria Rita Salzano. Compendium van de psychoanalyse en andere onvoltooide geschriften. Tweetalige uitgave - Autentica. 1940. ² Opleiding psychoanalyse. Module 2: Theorie van het subject en de persoonlijkheid. P. 3. ³ Opleiding.Module 2: Theorie van Subject en Persoonlijkheid. P. 4.

Auteur: Denilson Louzada